'מתי יצלצלו הפעמונים?'
אבנר זינגר ומוחמד אבו רקייה
אוצרת: ענת לידרור
נצח, זמניות, על זמניות, אנושות, ספירה ותפיסה אנושית של זמן, הם אזור הקריאה כאן.
זמנים בהם הטבע כבר לא קוצב את פעימת הזמן והמחזור, הוא מתקיים כשלעצמו, רוב הזמן במנותק מאתנו.
ואנחנו, הרכבנו משקפים מפרידות בין הזמן לטבע ומשקפיים נוספות- משקפי לאום ודת, מגדר ומסורת, יצירי כפיו של האדם.
התערוכה שואלת שאלות על הכוחות האנושיים שמובילים את האנושות ועל הנתיב שזו בחרה ללכת בו.
היא מציפה כמיהה לזמן שהיה קיים באופן מלא בעולם טרום אנושי או בתחילת ימי האנושות- זמן טבע. זמן שאינו עבד לקדמה, זמן של עונה ומחזור, זמן של סבלנות, זמן שיצר טבע שהיטיב עם האדם, עשרות אלפי שנים, יצר עבורו מזון ומחסה, מקורות מים והתפתחות.
אך האדם בחר בעקרון השליטה: על הטבע, על הזמן וארגונו, ובינו לבין עצמו, אנשים שולטים באנשים. תפיסת האין זמן בה אנו חיים, הזמן המהיר, העמוס, הלא קיים, הוא חסר קשר לאדמה, מלא בתפיסות זמן שסטו מהזמן הבריא, אל זמני מסך, אל הזמן המתפלג לזמן יהודי ומוסלמי, נוצרי ובודהיסטי, אל השעון והשעות המדודות, אל אובדן התחושה, הסובייקטיבי, והאיכותי.
מוחמד אבו רקייה ואבנר זינגר אמני החומר, הולכים בדרך זה ליד זה, כבר יותר מ-20 שנה. לראשונה הם חוברים בתערוכה משותפת בה הם מבקשים להרים את הראש מתוך החומר ובאמצעותו לשאול, האם משמעותו המלאה של הזמן היא כי קיים גם מרחב נצחי, רוחני מעבר לו?
האם המרחב הזה שייך כולו לדת? מהי מקומה של רוחניות חילונית בקרבנו? מה מקומה של רוחניות החוצה הגדרות של דת ואפילו של חילוניות? מדוע מבטנו קרוב כל כך לאדמה? האם שכחנו את שיעור קומתנו הרוחני? האם זה קשור בתחושה כי ההרמוניה והרוח חומקות מאיתנו?
הרצון לשנות את כללי המשחק, בשמחה אפילו, בצבעים עזים, לרענן את המערכת האוטומטית שלנו, לערער על תפיסות זמן קיימות, מתבטא באפשרויות חדשות לזמן; מרווחים אחרים, תפיסה סובייקטיבית שלו, לחזור ולצלצל זמן, זמן הקשור בצליל, בעומקו, ברוחבו, במלאותו.
הפעמון וגלגלי התפילה, הנצח, השקט והצליל מגיעים מעולם אחר, עליון, של רוח; הרמוני, מחוץ לזמן. מקום המאחד את כלל האנושי ושמעבר לו כשלם אחד.
מוחמד ואבנר מגישים, גאומטריות, צורות וחללים של אפשרויות: לקשר בין ארץ לשמיים, לתפיסה של יופי ותנועת הרוח ולזמן; ואולי גם לנצח.
אבנר זינגר אחת מ-3 עבודותיו מציג, עבודת מחזורים של זמן. מתוך ניסיונות לעבודה 'עבודה ב-24 שעות', זמן המאתגר את תכונות החומר. תוצרי מחזורים של ניסיונות בדרך המאגדים בתוכם תפיסת זמן של החומר והתנגדותו.
מוחמד אבו רקייה יוצר פעמונים, מאז ומתמיד, הצורה, הצליל, והחלל מביעים עבורו את המפגש הנכון. הם גם אלו המביעים את שתיקתו; את הקושי שלו לדבר, השתיקה רועמת בשפה אך בשפת היצירה היא עשירה, הרמונית, וקולחת; שפה שירית ממש.
שניהם מטפלים בעבודותיהם בפני השטח, בהדפסים ובמרקמים ונעצרים להתבונן על סימני הסדקים, הבקעים והקילופים, תוהים ומנסים להבין עוד רובד בקשר בין האדם, החומר והמהות החמקמקה והגדולה כל כך, הזמן.
מתי יצלצלו הפעמונים? קריאה להתעוררות עמוקה.
ענת לידרור, אוצרת התערוכה.
לאירוע התערוכה ברשת כאן
לאלבום תמונות מתוך התערוכה כאן
פרסומים על התערוכה:
1280- כתב עת -אגודת הקרמיקאים ישראל
מעריב
____________________________________________________________________
לאלבום תמונות מתוך התערוכה כאן
_________________________________________________________________________
פרסומים על התערוכה:
1280- כתב עת -אגודת הקרמיקאים ישראל
_____________________________________________________________________
'متى تقرع الأجراس?'
أڤنر زينعر ومحمد أبو رقية
أمينة المعرض: عنات ليدرور
الأبد، الوقتيّة، فوق الوقتيّة، الإنسانيّة، التصوّر الإنساني للزمن، هذه هي مناطق القراءة هنا.
في الأوقات التي لم تعد الطبيعة تنظم لنا نبضات الزمن الدوريّة، فهو يتواجد بحد ذاته، وغالبّا بمنعزل عنا. ونحن، وضعنا نظارات عازلة بين الزمن والطبيعة نظارات أخرى – نظارات قوميّة ودينيّة، جندر وتقاليد، هي نتاج صنع الإنسان.
يطرح هذا المعرض أسئلة حول القوى التي تقود الإنسانيّة وحول المسار الذي اختارت المضي فيه.
وهو يعوّم التوق إلى الزمن الذي كان قائمًا على نحو كامل في عالم ما قبل الإنسانيّ أو في بدايات عهد الإنسانيّة – الزمن والطبيعة.
زمن ليس عبدًا للتقدم، زمن المواسم والدوريّة، زمن التسامح، عشرات آلاف السنين التي خدمت فيها الطبيعة الإنسان، انتجت له الغذاء والمأوى، ومصادر المياه والنمو.
لكن الإنسان اختار مبدأ السيطرة: على الطبيعة، على الوقت وتنظيمه، وبنيه وبين نفسه، أناس يسيطرون على ناس.
شعور "لا يوجد وقت" الذي نعيشه: الوتيرة السريعة، الضغط، الذي خرج عن الوقت الطبيعيّ وأبقانا مع وقت الشاشة، مع تجزئة الوقت إلى وقت يهوديّ، ووقت اسلاميّ، ووقت مسيحي ووقت بوذيّ، ومع سباق الساعة، الساعات والدقائق المحسوبة.
بقينا مع شعور فقدان الزمن، منعزلين، مغتربين.
محمد أبو رقية وأڤنر زينعر، فنّانا المادة، يسيران في الطريق جنبًا إلى جنب، منذ أكثر من عشرين سنة. ولأول مرة يجتمعان معًا في هذا المعرض المشترك، يسعيان إلى رفع الرأس عن المادة والتساؤل، هل المفهوم التام للزمن يعني أيضًا وجود حيز أبديّ، روحانيّ، خارج الزمن؟
هل هذا الحيز تابع كله للدين؟ ما هي مكانة الروحانيّة العلمانيّة لدينا؟
ما هي مكانة الروحانيّة العابرة لتعريفات الدين وحتى لتعريفات العلمانيّة؟
لماذا نظراتنا قريبة جدًا من الأرض؟ هل نسينا قاماتنا الروحانيّة؟
كيف يرتبط الأمر بالإحساس بفقدان الانسجام من وجودنا اليوميّ؟
الرغبة بتغيير قواعد اللعبة، وبفرح حتى، بالألوان الزاهية، لانعاش جهازنا الأوتوماتيكي، وتقويض التصوّر الزمنيّ القائم، هذه كلها يتم التعبير عنها عبر الإمكانيات الجديدة لتمثيل تصوّر الزمن.
يتقصى الفنّانان في أعمالهما مساحات أخرى، تصوّر زمن شخصيّ، زمن يقرع: وزمن يرتبط بالرنين، وبعمقه، وبسعته، وبكليته. الجرس، وعجلات الصلاة، الأبد، الهدوء والنغمات تصل من عالم آخر، فوقيّ، للروح، الانسجام، خارج الزمن.
هذا هو المكان الذي يوحّد الكل البشري وما بعده إلى وحدة متكاملة.
محمد وأڤنر يعرضان اشكالًا وفضاءات محتملة للعلاقة بين الأرضي والسماويّ، لتصوّر الجمال، لحركة الروح والزمن؛ والأبد ربما.
أڤنر زيغر، يقدم في عمله "يوجد ولا يوجد" دورات الزمن غير المحتمل.
محاولاته لإنجاز عمل خلال 24 ساعة، الزمن الذي يتحدى خصائص المادة، أنتجت شظايا تجمع داخلها تصوّر لزمن المادة ومقاومته.
محمد أبو رقية، ينتج الأجراس على نحو دائم. الشكل، النغمات والفضاء، تعبر بالنسبة له عن اللقاء الصحيح. وهي أيضًا التي تعبر عن صمته، صعوبته في التحدث. الصمت الصارخ الناطق، أو بلغة الفن الغنيّة، الانسجام الانسيابيّ، لغة شاعرية حقًا.
يعالج كلاهما في أعمالهما واجهة السطح بواسطة المطبوعات والأنسجة. يتوقفان لتأمل علامات التصدع، والتشقق والتقشير، يحتاران ويحاولان إدراك بعدًا آخر في العلاقة بين الإنسان، والمادة والجوهر المتملص جدًا، والزمن.
"متى تقرع الأجراس؟" هي دعوة لليقظة العميقة.
عنات ليدرور، أمينة المعرض
____________________________________________________________________________
____________________________________________________________________________
'When will the Bells Toll?'
Avner Singer and Mohamad Abo Rakia
Curator: Anat Lidror
Eternity, Temporariness, Timelessness, humanity and the human perception of time – these are the semantic fields at work here.
These are times when nature no longer marks for us the pace of time and cyclicality, but rather exists in its own right, mostly separate from us. As for us, we have put on glasses that separate time from nature, and other glasses as well – the glasses of nationality and religion, gender and tradition, all of them man-made.
This exhibition raises questions on the forces that lead humanity and on the path it chose to follow.
It brings up the longing for a time that used to exist in a pre-human world, or in the early days of humankind – nature time. A time that is not subject to progress, a time of seasons and cycles, a time of patience, tens of thousands of years when nature was benevolent to people, providing them with food and sources of water, with shelter and growth.
But humans chose the principle of control: Control over nature, over time and its management, and control over each other. We live with the constant feeling of "no time": our fast paced, busy lives have deviated from natural time and left us with screen time, with fragmented time broken into Jewish and Moslem, Christian and Buddhist time; with the race of the clock, confined into hours and minutes. We have been left with a sense of lost time, disconnected, alienated.
Mohamad Abo Rakia and Avner Singer, masters of clay, have been walking the same path for over twenty years. For the first time they are now cooperating in a joint exhibition where they wish to look up from the material and ask: does the full meaning of time include an eternal, spiritual dimension beyond it?
Does this space belong exclusively to religion? What is the place of secular spirituality in our lives? What is the place of spirituality that moves beyond the boundaries of religion and even of secularism? Why do we keep staring at the ground? Have we forgotten our spiritual dimension? How is this linked to the feeling that harmony is no longer part of our everyday existence?
The will to change the rules of the game, even happily so, through bright colors, to refresh our automatic system, to undermine existing perceptions of time – is conveyed through new possibilities of perceiving and expressing time. In their work the artists explore different intervals, a subjective perception of time, a ringing time – a time connected to sound, with all its depth, width, fullness.
The bell and prayer wheels, eternity, silence and sound come from another world, a supreme world of spirit, harmonious, outside of time. It is a place that combines all that is human and beyond into one complete whole.
Mohamad and Avner present shapes and spaces of possibilities for the connection between earth and sky, for the perception of beauty and the movement of spirit and time, maybe even for the eternal.
In his piece "To Have and Have not" Avner Singer presents cycles of impossible time. His attempts to create a piece within a framework of 24 hours, a period that challenges the qualities of clay, yielded fragments that encompass the clay's notion of time and its resistance.
Mohamad Abo Rakia has always created bells. For him, their shape, sound and space express a precise convergence. They also express his silence, his difficulty to speak. His silence resounds in spoken language, but in his art it is rich, harmonious and fluent, a truly poetic language.
In their work, both artists treat the surface, through prints and textures. They pause to observe the cracks, the ruptures and the scrapings, as they wonder and try to figure out one more layer in the relationship between man, matter and that big, elusive entity, which is Time.
When will the bells toll? This is a call for a deep awakening.
Anat Lidror, Curator
עדיין אין תגובות לדף זה.
מוזמנים להגיב!