גופי ~ נשמתי ~ כבודי ~ רכושי - חנאן אבו חוסיין בתערוכת יחיד

    
 
 
 
  ____________________________________________________________________________

גופי ~ נשמתי ~ כבודי ~ רכושי 
חנאן אבו חוסיין

מיצב – מיצג – גוף

ללא כותרת, 2019, טכניקה מעורבת

כדי להבין לעומק את האמנות של חנאן אבו חוסיין, שווה להתעכב על כמה נקודות ציון בחייה ומהיכן צמחה.

חנאן, ילידת 1972, נולדה וגדלה באום אל פחם, מחד, גדלה עם חופש גדול;
כבת יחידה לאחר ארבעה בנים, קיבלה את האפשרות לצייר ולצייר עם כל הצבעים שרצתה.

בתיכון כבר ידעה שרוצה היא ללמוד אמנות.
מאידך, הרעיון שלא קסם למשפחה דרש את הסכמתה אך זו לבסוף "הסכימה" על לימודים במכללת יזרעאל.

משם כבר המשיכה חנאן את דרכה הלאה והמשיכה ללמוד וללמוד במוסדות אקדמיים שונים, ביניהם בצלאל.

במקביל פיתחה באופן רחב את הכיוון החינוכי ופעלה בתחילה, בשכונת עיסאוויה במזרח ירושלים, שם היא מתגוררת וחיה עד היום ובהמשך במקומות נוספים. כבר כאן ניתן לזהות אילו שני כוחות חזקים פעלו ופועלים בתוכה.

ללא כותרת, 2019, רדי מייד

חנאן עוסקת בגוף, בגוף שלה ובגופים של עוד נשים רבות. מורחת ומתכסה, מתלכלכת ועובדת, פועלת, עם מוטיבים קולקטיבים של החברה הערבית, של מעמד הפועלים, של חומרי אפייה מן המטבח.
היא נעה במעגלים: הערבייה, הפועלת, האישה. גם את מיצביה היא בונה בעצמה, לגמרי בעצמה.

כשהגיעה לבנות את מרחבי התערוכה, הביאה עמה את כל כלי עבודתה ואת מלוא צידתה המכילה אינסוף חומרים:

חוטים, מחטים, שמיכות, חזיות, גרביונים, שיער, סכיני גילוח, חולצות גברים, עפרונות, בטון, בלטות... 
גם הם, ממשיכים לשלוח עוד מעגלים ואדוות.  

החומרים שלה מגיעים בהמונים. האחד הוא חלק מגדול, אחד מתוך ההמון, אנונימי.
אין לו קיום עצמאי. לחנאן יש.

השפה הנשית שלה נבנית כל פעם מחדש, אינטואיטיבית ועם זאת מחשבתית באופן מוקפד, אל החלל, אל המקום.
כל מיצב, חומר או מחשבה הופכים שזורים בתקרה, בקיר, במרחב.
לעומתה, מתקיים הקו הישר, הגריד המתוח. ממוסגר, סגור, מוקפא בבטון, גברי.

I am and she  (אני והיא), 2019, טכניקה מעורבת

היא עצמה כבר לא שייכת לאף אחד. כך יצרה את עצמה.

אך בחלל היא מעוררת גם את אלו שאינן היא ושבעומק הן גם היא.

היא מדברת את כל הסובל מיד הכוחנות והסמכות.

כאן, אבו חוסיין הכי קרובה למשפחתה, לאמה, להיכן שנולדה, לאום אל פחם.  אותה אום אל פחם, בה נחסמו הכבישים לא מזמן בהפגנות החברה הערבית (עם קומץ יהודים) כנגד האלימות בחברה הערבית ואזלת ידה של המשטרה.

בהפגנות האלו בלטו הנשים, רבות מהן מבוגרות מאד, שיצאו לרחוב כדי להשמיע, בבירור הפעם, את מחאתן על האלימות הזו, אלימות הפוגעת גם בבניהן וגם באחיותיהן, אלימות שנגמרת באופן חד צדדי, בלתי הפיך. 

תערוכה זו חותמת את טרילוגיית התערוכות בגלריה גבעת חביבה לאמנות, בשנה האחרונה, העוסקות במחאה נשית על השלטון, הכוח והסמכות של החברה הגברית; בחברה היהודית, בחברה הערבית, בעולם.

המציגות בטרילוגיה הזו, בראשם כעת אבו חוסיין, מנכיחות את העובדה כי נשים, עדיין, בשנות האלפיים ועשרים

לא פורחות כפי שהן אמורות לפרוח. במקום זאת הן מכווצות, מוגבלות, מכוסות, וחבולות נפשית ופיזית.

מראה הצבה

זה לא עבר; זה לא נגמר; זה נמצא במקומות רבים, פה בבית, באופן החמור ביותר.
עוד שולטת תפיסת הרכוש והכבוד, עוד שולטים הפטריארכליזמים למיניהם.    

בתוך הגלריה, בלב המרכז המשותף לאמנות הנמצא בתוך גבעת חביבה הנמצאת בפתח ואדי ערה, הנמצא בישראל, אבו חוסיין, עם שם משפחתה שכאילו סימן גם הוא את מסלולה,  בונה את חזיות הבטון שקפאו, את הגרביונים הנמתחים פעורי פה, את החוטים האילמים, את העפרונות המחויילים ואת הסכינים המחודדים.

היא בונה יחסים בין סמלים לגוף. אישה. נשים. אנשים.
היא מתעכבת ומגדירה את גבולותיהם, אלו הנכונים בעיניה,
אני איתה.

________________________________

קבוצת מחול כרמלה החיפאית המצטרפת ביצירה אסקלווה בחלל הזה, היא תנועה. תחושה. מצב.
ספק ראשוני, ספק פוסט טראומטי.

"..בחשכת הליל שדים רוקדים. אשליה של חיזור.
חלום שבוי נודד בין פחד לאהבה  בין הנעלם למוכר"

כוראוגרפיה: דורון רז

מראה תנועה תלוית חלל- אינטרפרטציה של היצירה אסקלווה –להקת כרמלה בחלל התערוכה 

ענת לידרור, אוצרת התערוכה

____________________________________________________________________________

جسدي ~ روحي ~ شرفي ~ ملكي
حنان أبو حسين
عمل تركيبي – أداء - جسد

מראה הצבה 

بغية الفهم العميق لأعمال الفنّانة حنان أبو حسين، لا بد من معرفة بعض المعالم في حياتها والمكان الذي ترعرعت فيه.

مواليد عام 1972، وُلدت وترعرعت في أم الفحم. من ناحية، وبصفتها بنت وحيدة وُلدت بعد أربعة أخوة فقد نشأت في حرية واسعة، وحظيت بإمكانية الرّسم واستخدام جميع الألوان التي ترغب بها. منذ المرحلة الثانوية علمت أنها تريد دراسة الفنون. ومن الناحية الثانية، فإن الفكرة التي لم ترق للأسرة كانت تتطلب موافقتها، لكنها "وافقت" في نهاية المطاف على الدراسة في كليّة يزراعيل.

من الكليّة واصلت حنان مشوارها في الدراسة في مؤسسات أكاديمية مختلفة، وبضمنها كليّة بتساليل. بالتوازي مع ذلك عملت حنان على تطوير الجانب التربوي وعملت بداية في حي العيساوية في القدس الشرقية حيث تسكن وتعيش حتى اليوم، ولاحقًا عملت في أماكن أخرى. من شأن هذه المسيرة تفسير القوتين التي عملت وتعمل داخلها.

 

تتعامل حنان مع جسدها وأجساد العديد من النساء الأخريات. تدهن وتتغطى، تتلطخ وتعمل مع موتيڤات جمعية للمجتمع العربي، الطبقة العاملة، ومع مواد الطهي من المطبخ. وهي تتحرك في دوائر: عربية، عاملة، امرأة. تبني أعمالها التركيبية بنفسها كليًا.

عندما جاءت إلى مركز الفنون لبناء فضاءات المعرض، جلبت معها جميع مواد العمل وكامل المعدات التي تشمل العديد من المواد. خيطان، إبر، حرامات، صداري، كلسات، شعر، شفرات حلاقة، قمصان رجالية، اسمنت، بلاط. وهذه أيضًا تواصل تفكيك وارسال المزيد من الدوائر والتموجات.

חורום איברה (קוף המחט), 2014, רדי מייד, מחטים וחוטי תפירה

موادها غزيرة. الواحدة هي جزء فقط من أكبر. واحدة داخل الجماهير، مجهولة. لا يوجد لها كيان مستقل. لحنان يوجد. تبني لغتها النسائية في كل مرة من جديد، على نحو حدسي ومدروس وبحرص، في الفضاء، في المكان. كل مُنشأ، مادة أو فكرة تصبح مجدولة في السقف، الحائط، الفضاء. بالمقابل، هنالك الخط المستقيم، الشبكة الممدودة. مؤطر، مغلق، جامد في الباطون، رجولي.

Vagina, 2001-8, טכניקה מעורבת

وهي ذاتها لا تنتمي لأي أحد. هكذا شكّلت نفسها.

لكنها في الفضاء تعمل على إيقاظ أولئك اللاتي لسن هي ولكنهن في العمق هن هي أيضًا.

هي تتكلم كل من يعاني من القوة والبطش والسلطة.

هنا تكون حنان أبو حسين أقرب إلى عائلتها، إلى والدتها، وإلى مكان والدتها أم الفحم. أم الفحم التي أغلقت فيها مؤخرًا الشوارع خلال مظاهرات المجتمع العربي (مع حفنة من اليهود) احتجاجًا على العنف في المجتمع العربي وتقصير الشرطة. برزت في تلك المظاهرات مشاركة النساء، معظمهن من كبار السن، واللواتي اخترن الخروج إلى الشوارع لأول مرة من أجل اسماع صوتهن واحتجاجهن على هذا العنف الذي يصيب ابناءهن واخواتهن، العنف أحادي الجانب الذي ينتهي بنتائج غير قابلة للتغيير.

يختتم هذا المعرض ثلاثية معارض في جاليري جبعات حبيبة للفنون في السنة الأخيرة، المعارض التي تناولت احتجاجات النساء ضد سلطة القوة في المجتمع الذكوري؛ في المجتمع اليهودي، في المجتمع العربي، وفي العالم.

المشاركات في ثلاثية المعارض، وعلى رأسهن حنان أبو حسين، يستحضرن حقيقة أن النساء في عام 2020 ما زلن لا يزدهرن وينهضن كما ينبغي لهن، وما زلن مقيّدات، ومحجوبات، ومتضررات نفسيًا وجسديًا.

לא כותרת, 2018, רדי מייד, מחטים, חוטי תפירה ושמיכה

فهذا لم يتوقف؛ ولم ينتهي؛ وهو موجود في العديد من الأماكن بشكله الأكثر خطورة.

معتقدات التملك والشرف ما زالت مسيطرة،

وما زالت الوصاية الأبوية  مسيطرة على مختلف أشكالها..

داخل الجاليري، في قلب المركز المشترك للفنون داخل جبعات حبيبة على مشارف وادي عارة، في إسرائيل، تعمل حنان أبو حسين، مع اسم العائلة الذي أشّر هو الأخر مشوارها، على بناء صداري الباطون المتجمدة، والكلسات المشدودة فاغرة فاها، والخيطان الخرساء، والأقلام والسكاكين الحادة.

חולצת האסיר, 2012, טכניקה מעורבת

وهي تبني العلاقات بين الرموز وجسد المرأة. النساء. والأشخاص.

مع تعريف للحدودهم الحقيقية.

 _____________________________

مجموعة لرقص كارميلا الحيفاوية تشارك في عمل أسكلاواه في هذا الفضاء، وهي حركة. احساس. حالة. ربما أولي، ربما ما بعد الصدمة.

"... في ظلمة الليل ترقص الأشباح. وهم المغازلة.

حلم أسير يتجول بين الخوف والحب بين الغائب والمألوف..."

تصميم الرقص: دورون راز

                                                                                                                   قيّمة المعرض عنات ليدرور

להקת מחול כרמלה, פריים 1 מתוך עבודת הווידאו: אסקלווה מאת דורון רז.

                                      להקת מחול כרמלה, פריים 2 מתוך עבודת הווידאו: אסקלווה מאת דורון רז                              

____________________________________________________________________________

My Body ~ Soul ~ Honor ~ Property

Hannan Abu-Hussein

 

Installation – Performance – Body

 

מראה הצבה

To understand in depth the art of Hannan Abu Hussein, you might want to know her origins and some of the milestones in her life. Hannan was born in 1972 in Umm al Fahm, and grew up there. She was raised with a great degree of freedom. As an only daughter after four boys, she was allowed to paint and use all the colors she wished for. By the time she was in high school, she already knew that she wanted to study art. Her family, however, was not thrilled with the idea, but eventually agreed to let her attend the Yezreel Valley College. From there, Hannan went on to study at various academic institutions, including Bezalel. At the same time, she fully developed in the educational direction, initially operating in the Isawiya neighborhood of East Jerusalem, where she lives to this day, and later in expanded to other places as well. It is at this early point in her career that one can identify the two powerful forces that are operating within her.

ללא כותרת, 2019, טכניקה מעורבת

Hannan deals with the body, her own body and the bodies of many other women. She smears and covers, gets dirty and works, labors, incorporating collective motifs of Arab society, of the working class, using baking materials from the kitchen.  She moves in circles: The Arab, the laborer, the woman.  Building her installations all by herself, she came to the gallery to put up her show, with her all her tools and countless materials:  threads, needles, blankets, brassieres, panty hose, hair, razors, men's shirts, pencils, concrete, floor tiles…  They all continue to spread their own growing ripples.

Vagina (ואגינה), 2001-8, טכניקה מעורבת

Her materials come in enormous quantities. One is part of a larger whole, one of a crowd, anonymous. It does not exist in and of itself. Hannan does. Her feminine language is constantly restructured, intuitive yet meticulously and rational, going out into the space, into the place.  On the other hand, there is also the straight line, the stretched grid. Framed, enclosed, frozen in concrete, masculine.

פריים 1, 2, 3 מתוך הווידאו (בשיתוף עם חיים אדרי): ע'גינה (בצק), 2001-8, ווידאו, 4 דקות, צילום: הדס גולן

She herself no longer belongs to anyone. This is how she created herself.

But in this space she awakens all those others who are not her; those who are, deep down, also as she is, free.

She speaks for all those who suffer from of belligerence, aggressiveness and authority.

Here, Hannan Abu-Hussein is the closest to her family, to her mother, to the place where she was born, Umm al-Fahm. Umm al-Fahm is where the roads were recently blocked by Arab demonstrators (accompanied by a handful of Jews) protesting against violence in the Arab society and the police's failure to act. One thing that stood out in these demonstrations was the presence of women, including many older women, who chose to take to the streets to clearly voice their protest over this violence, one that harms their sons, , one that harms their sisters; Unilateral, irreversible violence.

The exhibition constitutes the third chapter in the trilogy exhibited at the Givat Haviva Art Gallery over the past year, dealing with female protest against the power and authority of male society - In the Jewish society, in the Arab society, in the world. All the artists showcased in this trilogy, with Abu-Hussein now in front, prove that in the second decade of the 21^st century, women are still not flourishing the way they are supposed to flourish. Instead, they are confined, covered, and mentally and physically bruised.

It is not over; it is found in many places and right here at home, in the worst possible way. Society is still dominated by the concepts of property and honor; it is still under the rule of the patriarchy.

Inside the gallery, which is the heart of the collaborative Art Center, which is in Givat Haviva, which is in Wadi Ara, which is in Israel, Abu Hussein, whose last name also seems to have marked her path, builds the frozen concrete bras, the open-mouthed stretched tights, the mute threads, the pencils standing in formation and the pointed knives.

She builds relationships between symbols and body. A woman. Women. Humans.
She defines their true limits, as she fills them. I am with her.

פריים 1,2,3 מתוך הווידאו: משחרה, 2017, ווידאו, 6 דקות, צילום: אן דייץ'

 _________________

The Haifa-based dance group Carmella which joins in to the space with the work Esclave,
brings a movement, a feeling, a position; possibly a primary one, possibly a post traumatic one.
"Demons are dancing in the darkness of the night. The illusion of courtship. A captive dream wanders between fear and love, between gone and familiar."

Choreography by Doron Raz

Anat Lidror, Curator