חסר רכיב

צירים ומסמרים, פעולות במרחב - محاور ومسامير, نشاطات في الحيز


'צירים ומסמרים'
פעולות במרחב
1.3.18 – 20.1.2018

עדי סנד - عدي ساند - Adi Sened
אוצרת: ענת לידרור

הפתיחה: שבת ה-20.1.18 ב- 11:00 בגלריית השלום במרכז האמנות המשותף

לאירוע בפייסבוק הצטרפו ושתפו כאן


התערוכה הנפתחת ב-20.1 במרכז האמנות המשותף גבעת היא תערוכת יחיד חדשה של עדי סנד.
בתערוכה זו סנד המוכר כאמן היוצר בעיקר אמנות אורבנית, מציג בגלריה ובסביבותיה, פעולות במרחב הכוללות:
ציור, פיסול, הצבה, התייחסויות ארכיטקטוניות, אפשרות תנועה והנעה ולראשונה בעבודותיו-אנימציה.

סנד מקיים יחסים מורכבים עם "הגבעה"; גבעת השלושה, הקיבוץ בו נולד ואותו עזבה משפחתו עוד בילדותו המוקדמת וגבעת חביבה, קמפוס רעיוני, מחקרי וחינוכי
בתוכו פועל מרכז האמנות המשותף וגלריית השלום.
סנד פעל במרחבי הגבעה באוקטובר האחרון לפני חצי שנה באירועי 'מתחת לפנס' הפרפורמרים.
סימניו מצויים בשטח, בקטן, הם מתגלים באופן בלתי צפוי למסתובב ים בשבילים.

צירים ומסמרים מציגה את סנד במכלול הרחב שלו. סוגי תנועותיו השונות במרחב ובזמן. בתנועות נוקשות וזורמות גם יחד, בהן ניתן לראות את עקרונותיו ועקשנותו הסיזיפיים, יחד עם עדינות ואינטימיות המעידות על רגישות גבוהה כל כך עד שנדמה לעיתים כי הן נמצאות בקצוות כחוטי עצבים חשופים (או קטועים).
 
הקופסונים, (דמויות אותן סנד מפתח כמעט שני עשורים, שרבוט מבוקר, שהחל מהפשטה של ריבוע מתוך מעטפה והואנש לכדי דמויות, ואריאציות ועולמות) לצד פיסול קרמי אישי עם מבע ראשוני אך בעל תחושת בשלות; ממורק, מלא בחללים פנימיים ו-'מקומות' להיעצר בהם לרגע. הם משלימים את ציוריו המגרדים את שכבות החשוף.
וביניהם, ישנן סביבות דאדיאסטיות. זהו פיסול שיש בו מרכיבים "רדי מיידים" אך גם כאן לוקח לעצמו סנד חופש לנוע בלי תלות בחלוקה (מלאכותית) למוכן, המטופל, שנערכה בו התערבות או שנברא יש מאין.

אמנותו האורבנית היא פעולה פיזית, אינטנסיבית, הדורשת זריזות, לעיתים טיפוס או השתחלות. בין מהירות פעולת הסטנסיל ברחוב לאיטיות המירוק והליטוש של החומר, יש רצון בתוך התנועה למצוא מקום, קן, זוגיות, זהות מקומית, חברה בעלת אתיקה ואסתטיקה חברתית ולקיימה על מורכבותה במובנה הפרטי, החברתי התרבותי והאמנותי.
ביסוד שאיפותיו "השאיפה לשינוי והתפתחות תרבותית, בממד הזמן, הנסמכת על חירות הרוח, המחשבה ובה ביקורת כתנאי להישג (מתוך אבני שפה וצופן, סנד 2013)

הוא אמן בתנועה, היוצר בתנועה, במרחב , ברחוב,  בזמן ובהתפתחות.



מקום: הגלריה לשלום- גבעת חביבה, מרכז האמנות המשותף גבעת חביבה
שעות פתיחה: א'-ה' 9:00-16:00 ו'-ש' בתיאום מראש עם המשרד 
טל': 04-6372824 | artgvha@givathaviva.org.il


בהרחבה:
'צירים ומסמרים'
פעולות במרחב


עדי סנד המוכר כאמן היוצר בעיקר אמנות אורבנית, מציג בגלריה ובסביבותיה, פעולות במרחב הכוללות: ציור, פיסול, הצבה, התייחסויות ארכיטקטוניות, אפשרות תנועה והנעה ולראשונה בעבודותיו-אנימציה.
סנד מקיים יחסים מורכבים עם "הגבעה"; גבעת השלושה, הקיבוץ בו נולד ואותו עזבה משפחתו עוד בילדותו המוקדמת וגבעת חביבה, קמפוס רעיוני, מחקרי וחינוכי בתוכו פעול מרכז האמנות המשותף וגלריית השלום. סנד פעל במרחבי הגבעה באוקטובר האחרון לפני חצי שנה באירועי 'מתחת לפנס' הפרפורמרים. סימניו מצויים בשטח, בקטן, הם מתגלים באופן בלתי צפוי למסתובבים בשבילים.
חלק ניכר מפעולותיו מתרחשות במרחבים ציבוריים אך לא כולן. הוא פועל בין הטיפות, בין קווי גבול, בתחומים אפורים שבין הציבורי לפרטי, המחאתי לממסדי וגם ה"עיקרי" ל"שולי". אצלו, השולי לכאורה הוא העיקרי ולהיפך.
כפי שהוא נע בפעולותיו כך גם בין תחומים וחומרים, על ציר תנועה אחד, בהתייחסות מרכזית לקיים. היצירה כמעט אף פעם לא נולדת אצלו בחלל ריק (אם בכלל קיים דבר כזה). בראשית היה המקום והקיים הוא זה שמגרה אותו לפעולה.
הפעולה שנוצרת עליו מחפשת לרוב את המינימום הנדרש (למרות שלא ניתן להגדיר את סנד כמינימליסט). התפתחותה בהמשך מורחבת מעבר לסנד עצמו, היא  נמחקת או משתנה, בהיותה חשופה בציבורי. לעיתים היא קטליזטור לפעולות אמנותיות נוספות או פחות אמנותיות. היכן שהוא בדרך נוצרו ראקציות של ווינדול לעבודותיו של סנד, דבר מוכר בתחום האמנות האורבנית. לפעמים סנד מגיב חזרה, מצייר מעל, או אפילו מוונדל בעצמו לעצמו.
צירים ומסמרים מציגה את סנד במכלול הרחב שלו. סוגי תנועותיו השונות במרחב ובזמן. בתנועות נוקשות וזורמות גם יחד, בהן ניתן לראות את עקרונותיו ועקשנותו הסיזיפיים, יחד עם עדינות ואינטימיות המעידות על רגישות גבוהה כל כך עד שנדמה לעיתים כי הן נמצאות בקצוות כחוטי עצבים חשופים (או קטועים).


זהו גם הדיאלוג בין גברי לנשי הפועל מתוכו בטכניקות בהן עובד, באופן טיפולו במרחב ובתכני היחסים הבלתי נגמרים שבינו לבינה או בין היחס הבסיסי ביותר בין משהו לעוד משהו.
הקופסונים, (דמויות אותן סנד מפתח כמעט שני עשורים, שרבוט מבוקר, שהחל מהפשטה של ריבוע מתוך מעטפה והואנש לכדי דמויות, ואריאציות ועולמות) לצד פיסול קרמי אישי עם מבע ראשוני אך בעל תחושת בשלות; ממורק, מלא בחללים פנימיים ו-'מקומות' להיעצר בהם לרגע. הם משלימים את ציוריו המגרדים את שכבות החשוף.
וביניהם, ישנן סביבות דאדיאסטיות. זהו פיסול שיש בו מרכיבים "רדי מיידים" אך גם כאן לוקח לעצמו סנד חופש לנוע בלי תלות בחלוקה (מלאכותית) למוכן, המטופל, שנערכה בו התערבות או שנברא יש מאין.
זווית המבט הארכיטקטונית נמצאת בנקודת המוצא של סנד וביחס לזו, גם עבודות אלו הן סביבות, בקנה מידה קטן. למרות שאין אנו רגילים להתייחס אליהם כסביבות בקנה מידה כזה, ככאלו נוצרו.
הרחוב, המחאה וההתרחשות האפשרית הם אזורים בהם הוא מזהה קו תפר אותו הוא מרחיב למקום, מתחם, תחום, תחום אפור?
מ-'לאה פיל' ונגזרות הסימון על אוהלי המחאה החברתית ב-2011 בשדרות רוטשילד (כשמשהו ממנה מתרחש בימים אלו שוב, באותו מקום) ועד ל-'בריאת  המקומות' בפיסול קרמי.
אותם מקומות הם בעלי סימני זיהוי שלא ניתן להתעלם מהם: כאוכפים או כיצורים חיים בעלי רגליים וסימני זנב או שמא כחייזרים? הקערות שפוערות את פיהן, הציפורים או הקנים, המציעים מקום או חלל להיות בו , לנוח עליו או לצעוק בעזרתו.
הקופסונים משקפים בין השאר ביקורת על השפעתה של תרבות האמריקניזציה שישראל אימצה במשך שנים.  דרך דמויות גיבורי העל וגיבורי תרבות, מתגלות גם המסכות הרבות שאימצנו לעצמנו כחברה וכפרטים.
הקופסונים על קטיעותיהם ומוגבלויותיהם, הם אתה ואני ואנחנו. יחד עם זאת האינטימיות שורה בעבודות, קנה מידה קטן המכריח את הצופה להתקרב. שיוצר את היחסים הראשונים בהיררכיה שכאלו שבין היוצר לצופה.
אמנותו האורבנית היא פעולה פיזית, אינטנסיבית, הדורשת זריזות, לעיתים טיפוס או השתחלות. בין מהירות פעולת הסטנסיל ברחוב לאיטיות המירוק והליטוש של החומר, יש רצון בתוך התנועה למצוא מקום, קן, זוגיות, זהות מקומית, חברה בעלת אתיקה ואסתטיקה חברתית ולקיימה על מורכבותה במובנה הפרטי, החברתי התרבותי והאמנותי.
ביסוד שאיפותיו "השאיפה לשינוי והתפתחות תרבותית, בממד הזמן, הנסמכת על חירות הרוח, המחשבה ובה ביקורת כתנאי להישג (מתוך אבני שפה וצופן, סנד 2013)
הוא אמן בתנועה יוצר בתנועה, במרחב , ברחוב, בזמן ובהתפתחות.
סנד בעיני תופס מציאות ופועל עם הפנטזיה המעידה על המציאות, מושך אותנו בצחוק וברצינות, אל מבט המחפש להבין ולרפא. הבנה היא ריפוי שהוא ואולי אחרים זקוקים לו.
עיסוקו בריבוי פעולות קצרות ומהירות היוצרות את הטווח הארוך, המחפש לייצר אתיקה חברתית. "נגיעות במרחב הציבורי, המייצרות מציאות ולא רק דימוי, דאדא של התת מודעדע". עדי סנד
זהו מפתח להבנתו, אותו חיבור מקרי שאינו מקרי באותה מידה, היוצר יחסים ורבדי משמעויות אל תוך השיח העכשווי, סצנת האמנות הישראלית ותולדות האמנות, שאינו נותן חשיבות גדולה מדי לפעולה היוצרת אלא כולל את שכבר נעשה (הקיים) בשאיפה להוסיף אליו כמה שפחות על מנת להשפיע כמה שיותר.

ענת לידרור, אוצרת
______________________________________________________________________
'محاور ومسامير'
نشاطات في الحيّز
عدي ساند

عدي ساند والمعروف كفنّان يتعامل بشكل خاص من الفنون الحضرية، يعرض في الجاليري ومحيطها نشاطات في الحيّز، والتي تشمل: الرسم، النحت، التركيب، والتعامل مع المعمارية، ولأول مرة يتعامل في أعماله مع إمكانية الحركة والتحريك – الأنمي.
يقيم ساند علاقات معقدة مع "الچِڤعا" (التلة)؛ "چِڤعات هشلوشا"، الكيبوتس الذي وُلد فيه وتركته أسرته في طفولته المبكرة، ومع "چڤعات حبيبة"، الكامبوس النظري، البحثي والتربوي، الذي ينشط فيه مركز الفنون المشتركة وجاليري السلام. نشط ساند في فضاءات "چڤعات حبيبة" في تشرين الأول الماضي، وقبل نصف سنة في إطار معرض "تحت المصباح" من خلال الأعمال الأدائية. وما زالت أثاره على الأرض، تنكشف على نحو غير متوقع للمتجولين في مسالك المكان.
الجزء الأعظم من أعماله يجري في الفضاءات العامة، ولكن ليس كلها. فهو يعمل بين القطرات، بين خطوط الحدود، في المجالات الرمادية بين العام والشخصي، الاحتجاجي والمؤسساتي، وأيضًا بين "المركزي" و"الهامشي"، وكأن الهامشي هو المركزي وبالعكس.
كما يتنقل من خلال نشاطاته بين المجالات والمواد، على محور واحد للحركة، عبر تعاطي رئيسي مع ما هو قائم. عمله الفنّيّ لا ينتج أبدًا في الفراغ (إذا تواجد هذا أصلًا). في البدء كان المكان، وما هو قائم هو الذي يحثه على العمل.


والعمل الناتج يبحث غالبًا عن الحد الأدنى المطلوب (ومع ذلك لا يمكن تعريف ساند كفنّان تقليلي). وفيما بعد يجري توسيع العمل بما يتجاوز ساند ذاته، فهو يُمحى أو يتغيّر بكونه مكشوفًا في الفضاء العام. ويكون (العمل) أحيانًا المُحفّز لنشاطات فنّيّة أخرى، أو أقل فنّيّة. في مكان ما، في الطريق، تنشأ تفاعلات من التخريبية لأعمال ساند، وهو الأمر المعروف كثيرًا في مجال الفنون الحضرية. في بعض الأحيان يتفاعل ساند من جديد مع تلك التفاعلات، فيرسم فوق التفاعل الحاصل، أو يمارس تخريبية إضافية على عمله.
"محاور ومسامير" يعرض ساند على نطاقه الأوسع. أنواع حركاته المختلفة في الحيّز والزمن. في حركات صارمة وانسيابية على حد سواء، يمكن أن نرى فيها مبادئه وعناده السيزيفي، سوية مع الرقة والحميمية كشاهد على حساسية عالية جدًا لدرجة تخيلهما أحيانًا وكأنهما تتواجدان في أطراف خيوط الأعصاب العارية (أو المبتورة).
هي أيضًا حوار بين الذكوري والنسائي الذي يعمل من خلاله بتقنيات مثل المعالجة، وطريقة معالجته للحيّز ومضامين العلاقات غير المتناهية بينه وبينها، أو بين العلاقة الأكثر أساسية بين شيء ما لشيء آخر.

"أقزام العلب" (الشخصيات التي يعمل ساند منذ أكثر من عقدين على تطويرها، خربشات محسوبة، بدأت من تجريد مربع داخل غلاف وتأنيسه على شكل شخوص، صيَغ وعوالم)، إلى جانب النحت الطيني الشخصي، ومع نظرة أولية أحاسيس النضوج؛ مصقول ومليء بالفراغات الداخلية و"أماكن" للتوقف عندها لبرهة. وهي تكملة لرسوماته التي تزيل طبقات المكشوف.
وبينهما، ثمّة بيئات دادية. نحت وبه عناصر "ناجزة"، وهنا أيضًا يعمل ساند بحرية للتنقل بين الانصياع للتقسيم (المُفتعل) بين الناجز والمُعالج، الذي تدخلت به يد الفنّان أو خُلق من العدم.
المنظور المعماري متواجد في نقط انطلاق ساند، وبالاستناد إليها فإن أعماله هذه هي بيئات بمقاييس صغيرة. ورغم عدم اعتيادنا على التعامل معها كبيئات بهذه المقاييس، فهي أنتجت بصفتها هذه.
الشارع، الاحتجاج والحيثيات المحتملة هي المناطق التي يتعرف فيها على خط التماس، وهو يوسعه إلى المكان، الموقع، المجال – مجال رمادي؟ من عمل الجرافيتي "ليئة پيل" (وهو تلاعب لفظي في الكلمة العبرية لهپيل التي تعني لإسقاط) المرتبط بالاحتجاجات الاجتماعية من صيف 2011 في شارع روتشلد وما تبعه من تأشير لخيم الاحتجاج (والذي نشهد بعض منه في هذه الأيام في المكان نفسه) وحتى عمل "خلق الأماكن" من مجال النحت الطيني.
لتلك الأماكن ملامح تشخيص لا يمكن تجاهلها: كسُرْج أو كمخلوقات حية ذات أقدام وعلامات ذنب، أو ربما مخلوقات غريبة؟ الأواني الفاغرة فاها، العصافير أو الأعشاش، والتي تقترح مكانًا أو فضاء للتواجد في، للاستراحة فيه، أو للصراخ من خلاله.
"أقزام العلب" تعكس، ضمن أمور أخرى، نقدًا حول تأثير الثقافة المتأمركة التي تتبناها إسرائيل منذ سنين. عن طريق شخصيات الأبطال وأبطال الثقافة، تنكشف أيضًا الأقنعة العديدة التي تبنيناها كمجتمع وكأفراد. "أقزام العلب"، رغم تقطيعها ومحدودياتها، هي أنت وأنا ونحن. مع ذلك، فإن الحميمة تكتنف أعماله، مقياسها الصغير يرغم المتلقي الاقتراب منها، مما ينتج العلاقات الأولية في التراتيبية بين الفنّان والمتلقي.
الفنون الحضرية هي عمل جسدي، مكثف، يتطلب الخفة، والتسلق أو التدلي أحيانًا. بين سرعة آلة نسخ الرسائل وبطء صقل وتلميع المادة، ثمّة إرادة داخل الحركة بإيجاد مكان، عش، زوجية، هويّة محلية، مجتمع أخلاقيات وجماليات مجتمعية على جميع تعقيداته بمفهومها الشخصي والاجتماعي والثقافي والفني.
في صلب تطلعاته "التطلع إلى التغيير والتطور الثقافي، في البعد الزمني، الذي يستند إلى حرية الروح، الفكر الذي يشكل فيه النقد شرطًا للتحقيق" (من: ركائز وشيفرة، ساند 2013).
إنه فنّان في حراك ينتج في الحركة، والحيّز، والشارع، والزمن والتطور.

بنظري، ساند يدرك الواقع ويعمل مع الاستيهام الذي يشهد على الواقع، يجذبنا بالضحك والجدية إلى النظرة التي تبحث عن الإدراك والتطبيب. الإدراك هو العلاج الذي ربما يحتاج الآخرين له.
انشغاله في تعدد الأنشطة القصيرة والسريعة التي تشكل المدى الطويل، والذي يبحث عن تشكيل اخلاقيات مجتمعية "اللمسات في الحيّز العام، التي تخلق واقعًا وليس تصويرً فقط، دادا اللاوعي"، عدي ساند.
هذه هي المفاتيح لفهمه، ذلك التواصل العرضي في الوقت ذاته، الذي يخلق العلاقات وطبقات المفاهيم داخل الخطاب الحالي، مشهد الفن الإسرائيلي وتاريخ الفنون، الذي لا يمنح أهمية كبيرة للعمل المُنتج، بل يشمل ما قد أنجز (قائم) يتطلع إلى إضافة أقل ما يمكن بغية التأثير على ما تبقى.

عنات ليدرور،

قيّمة المعرض
____________________________________________________________________
'Hinges and Nails'-  Actions in Space
Adi Sened


Adi Sened, who is known mainly as an urban artist, presents actions in the space of the gallery and around it, including painting, sculpture, installation, architectural references, movement and motion, and for the first time in his work – animation.
Sened maintains complex relationships with the "hill" ("giv'a" in Hebrew); Givat Hashlosha, the kibbutz where he was born and which his family left in his early childhood, and Givat Haviva, a conceptual, research and educational campus which is home to the Collaborative Art Center and the Peace Gallery. Sened was active around our hill last October as part of Under the Streetlamp, the two-day arts festival. His marks are still on the ground, in small scale, and they are unexpectedly revealed to those who walk around the campus.
Much of his activities take place in public spaces, but not all. He operates on the edge, between the borderlines, in the gray areas between public and private, between protest and the establishment and between the mainstream and the marginal. For him, what appears to be marginal is actually mainstream, and vice versa.
He moves between fields and materials just as he moves in his actions, on one axis of movement, with a central attitude to what is there. The work is almost never born in a vacuum (if there is such a thing). In the beginning, there was the place, and it is that existence that motivated him to action.
The action that is created usually looks for the minimum required (although Sened cannot be defined as minimalist). Its subsequent development extends beyond Sened himself, it is erased or changed, being exposed in public. Sometimes it is a catalyst for other or less artistic activities. Somewhere along the way, there was vandalism as reaction to Sened's work, a familiar phenomenon in urban art. Sometimes Sened responds back, paints over, or even vandalizes his own work.

"Hinges and Nails" presents Sened in his wide range, his various types of movements in space and time. With both stiff and flowing movements, one can see his Sisyphean principles and stubbornness, along with delicacy and intimacy that attest to such sensitivity that they sometimes appear to be at the edges as exposed (or amputated) nerve cords.
It is also the dialogue between male and female that operates within him in the techniques in which he employs, in his handling of the space and in the content of the never-ending relationship between man and woman or that most basic relationship between something and something else.
The 'Kufsonim' ("box-people"), characters that Sened has been developing for almost two decades, a controlled doodling, beginning with the abstraction of a square from an envelope and transformed into figures, variations and worlds, are presented here alongside a personal ceramic sculpture with an initial but mature look; Polished, filled with internal spaces and "places" to stop for a moment. They complete his drawings that scratch the bare layers. Among them, there are Dadaistic environments. It is sculpture that has readymade elements, but here, too, Sened allows himself the freedom to move independently of the (artificial) division between ready and manipulated, something in which an intervention was made or that which is created from nothing.
The architectural perspective is at Sened's starting point, and in comparison, these works are small-scale environments. Although we are not accustomed to treating them as environments on such a scale, they were, in fact, created as such.
The street, the protest and the possible occurrence are areas where he identifies the same borderline that he extends to a place, a domain, a gray area perhaps. It started with marking the tents which were part of the 2011 social protest in Rothschild Blvd. (something similar is currently taking place right there, once again!) and continues to "the creation of places" in his ceramic sculptures.
These places have identifiable signs that cannot be ignored, like saddles or living creatures with legs and tail marks, or maybe aliens. The bowls with their mouths wide open, the birds or the nests, which offer a place or a space to be in, to rest upon or to shout with.
The 'kufsonim', the "box-people", reflect, among other things, criticism of the influence of the culture of Americanization that Israel has adopted for years. Through the characters of superheroes and cultural heroes, we also discover the many masks that we adopted as a society and as individuals.
The 'kufsonim', with their shortcomings and disabilities are you, me, and us. At the same time, the works harbor an intimacy. The small scale forces the viewer to come closer and creates the first relationships in the hierarchy between the artist and the viewer.
Sened's urban art is a physical activity, intensive, requiring agility, sometimes climbing or squeezing through. Between the speed when stenciling on the street and the slowness of polishing the clay, there is a desire within the movement to find a place, a nest, a relationship, a local identity, a society with ethics and social aesthetics, and to maintain its complexity in its own social, cultural and artistic sense.
Underlying his aspirations is "the aspiration for change and cultural development, in the dimension of time, which is based on the freedom of the spirit, the thought and criticism as a condition for achievement." (In Curbstones and Code, Sened 2013).
Adi Sened is an artist in motion who creates in movement, space, street, time and development.
Sened, in my opinion, catches reality and works with the fantasy that attests to reality, and draws us through laughter and earnestness to a gaze that seeks to understand and heal. Understanding is a healing that he and perhaps others need.
He is preoccupied with the many short and rapid actions that create the long term, which seeks to create social ethics. "Touches in the public sphere, which create reality, and not just an image, a dada of the subconscious." Adi Sened
This is a key to understanding him, the same accidental connection that is not accidental at all, which creates relationships and layers of meaning into contemporary discourse, the Israeli art scene and the history of art; which does not attach too much importance to creative action but includes what has already been done in an effort to add as little as possible in order to influence as much as possible.  

Anat Lidror
Curator  




תגובות לדף זה
תגובה חדשה

עדיין אין תגובות לדף זה.
מוזמנים להגיב!

חסר רכיב